IN OBITV SVMMAE SPEI PRINcipis HENRICI IACOBI VI. SERENISsimi Britanniae magnae, Hiberniae & Galliae Regis Filii Primogeniti Lessus.
AVTHORE DAVIDE WEDDERBVRNO Scholae Abredonensis Moderatore.
EDINBVRGI, Excudebat Andreas Hart, bibliopola ANNO DOM. 1612
NOBILISSIMO & munificentissimo Musarum Patrono, Comiti Mareschallo.
MAgne Comes cui iam sexcentis floruit annis
Bello & caede Cami nobilitata do mus,
In Reges cui firma fides, & mutua regum
Tot meritis claros gratia fulsit avos:
Accipe quas summilachrymas in funere fudi
Principis. Has alii Musa dicare vetat.
Sive quibus genitus Princeps connubia specto,
Connubia auspiciis conciliata tuis:
Sive Abredonanis Musis, Sophiaeques acrata
Dii illa intueor munera dia animi.
IN OBITV SVMMAE SPEI PRINcipis HENRICI Lessus.
ERgone spes regni cecidit? pavor ergo reliquit
Et tremor hostiles animos? choreaeque chorique,
Quasque voluptates dant connubialia festa,
Quas
(que) Hymenaaee tuis spondent genialia sacris
Carmina, queis
(que) hilarat mentē tibi taedajugalis
Ite. Dolor subeat, gemitus, & tristia quicquid
Pectora vel conduntalte, vel carmine promunt
Lugubri tacitae per muta silentia noctis.
Tuque adeo, threni semper lachrymabilis author,
Melpomene laniata genas, laniata capillos,
Huc ades, & tanto talique heu Principe dignos
Fundito ferali cum carmine fundito fletus.
Vestra illa Aonides sit praaefica, vestra sorori
Turba comes, tristes foedata at pulvere vultus,
At positis sine lege comis, at syrmate curas
Funereo testata graves, Hinc consona moestae
Fila Lyrae numeros ciëant in funere tanti
Principis innumeros, & tali heu Principe dignos
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Vos nascenti olim puero velut omina fausta
Omnia venturi cecinistis gaudia saecli;
Carmine quo quondam Thetidis [fortissime Peleu
Cum thalamos ingressa tuos,] celebrastis amores.
Tum reparanda novae [meministis] moenia Troiae.
Spes, & Achilleis iterum peritura sub armis.
Atspes & res jam sublata est. Principe dignos
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Expectata dies aderat quâ ruris alumnae
Dona tulere suo, quae cui
(que) est copia, Nymphae,
Principi, & his mistos oracula leta videre
Fatidico fuerat reserantes carmine Faunos:
Laeta quidem in speciem, sed quis properata retexat
Fata? Napaeae ergo, Dryadesque & numina silvis.
Nota Caledoniis caecis procul in spelaeis,
Atque Tai solas deserti ad fluminis undas
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Quin etiam effusae nitidam per candida colla
Caesariem Xantho, & pulcherrima Deīopeia,
Cymodoce
(que), Ephyreque hyalo saturata dedere
Vellera, & Oceani imperium pater ipse parabat
Tradere Neptunus: fratris sed munera tanta
Haud placuere Iovi. Vos Oceanitides, antris
Secretae obscuris, tanto ergo Principe dignos
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Praesidium ereptum vobis, nemorumque sacrorum
Hospitibus, Phoebique choro, Polyhymnia testis
Tu dea: nam te illi praeeunte potentia fandi
Quanta, ô dum farilicuit! quotiesque diserti
Illius attonito stupuerunt pectore verba
Legati, aetatem plus quam referentia primam!
At nunc illa silet vox. Eheu, Principe dignos
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Tum vero Annales libuit cum volvere priscos,
Altius atque animo magnorum expendere facta
Heroum, ante omnes Mavortia pectora gessit
Scotia quos prima repetens ab origine jactat,
Tantorum recolenda patrum cum praelia narrat:
Quos oculos! quos ille animos! quantum instar in ipso!
Heu non Fergusia quisquam de gente vetustos
In tantum tollebat avos spe: nostra nec ullo
Tantum se tellus quondam jactasset alumno.
Sed fata hunc terris tantum ostendêre, nec ultra
Esse sinunt. Tanto Aonides jam Principe dignos.
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Non illum a teneris aut mollis inertia somni,
Autignava quies potuit corrumpere; quippe
Nunc campo fodere in vacuo calcaribus armos
Bellatoris equi solitum, nunc flectere gyros;
Cingere seu libuit saltus, salebrosaque Tesqua
Vincere, seu valida contendere cominus hasta.
Nunc molles glomerante gradus per gramen apricum
Invehi equo, paribus dum se se ostendit in armis
Arduus, ut cieat belli simulachra futuri.
Optati ah toties belli! ne inglorius aevum
Exigeret. Sed fata vetant. He u Principe dignos
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Ah quoties Gallus, quoties miratus Iberus
Illa animi generosa tuens praeludia magni:
Cum tanto oppositum in ferrum consurgeret inde
Impetu, & usque artem minitantem eluderet arte:
Inde autem in digitos arrecto incenderetacres
Regalesque animi virtus bene conscia vires.
Sic Pyrrhus, sic ipse, reor, pedes ibat in hostem
Pelides, muris postquam sine vindice dextra
Fama Menoetiaden Troiae cecidisse sub altis.
At nunc congressus fatis, haud viribus aequis
Occidit ante diem. Tanto eheu Principe dignos
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Nec tamen haec ideo, spiraret ut horrida semper
Bella. Feras capiant haec oblectamina mentes.
Ille etenim ingenuos cura formatus in omnes
Laetitiae & Charitum mores, tum pollice dulcem
Sollicitare chelyn doctus, tum plaudere motu
Composito choreas, agili laquearia summa
Nunc pede pertingens, nunc rursus in aere crispo
Turbine se librans, celerique volumine lapsus
Ad numerosa iterum sese modulamina versans.
Quodque videbatur decus unum, ac unica virtus,
Sicoculos, sic ille manus, sic ora ferebat,
Artis ut aequârit nativa modestia laudem.
Praepoperae hoc sedenim Morti puerilibus annis
Delicias fecisse fuit, miserabile dictu.
Haud aliter cygnus liquidi prope stagna Caystri
Praescius aeternae noctis memorabile carmen
Integrat, & variè vox nunc crispata retractat
Certi aliis aliisque modis praesagialethi:
Nunc paribus protracta sonis ferit aurea coeli
Sydera, deficiat donec per inania lapsus
Spiritus, & tenues fugiat cum voce sub umbras.
Vos ergo Aonides tanto eheu Principe dignos
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
Quid leviora sequor? repetenda hinc seria, casta
Principis & pietas monet & prudentia rara.
Ille sui pariter Princeps Princepsque suorum,
Indigenis patris virtuti bus inclytus, omni
Qua patet, effulsit mundo, ceu Phoebus Eöo
Littore vectus equis altum petit aethera. Quod si
Sublimi medium cursu adscendisset ad axem,
Occulto illa aevo crescens prudentia, totum
Aeterna, aeternum lustrasset lampade mundum.
Sed coelo haud terris tanto non lumine dignis
Hunc pater omnipotens voluit lucescere Solem.
Ergo velut primi Solis sub lumina caltha
Luteolos pandit flores, reducemque videtur
Gratari jam laeta diem, post vespere sero
Se condit, lassoque caput jam languida collo
Demittit, spernens invisae lumina Phoebes:
Sic vultu Aonides velato hac lampade dignos
Fundite ferali cum carmine fundite fletus.
At non Aonides solae, sed & omnibus una
Tristior incedat maesto cum murmure diva
Relligio, & coelum lachrymis, atque astra fatiget
Conscia, squallenti deformans lumina vultu.
Heu pietas! heu prisca fides! intactaque falsi
Labe! spei juvenem majoris nulla dedere
Nulla dabuntannis redeuntia saecula seris.
Heu miserande puer! tu si quà fara tulissent
Ille
Henricus eras. Calathis date lilia plenis,
Purpureos spargat flores, & corpus honore
Hoc saltem diva accumulet, melioribus ante
Muneribus jam functa animae, ut pars edita coelo
Assuescat patriam cum Christo agnoscere sedem.
Hîc mirata altos divûm sacrosque recessus,
Et Christi Angelicis passim conserta maniplis
Agmina, mille novis numeris discrimina vocum,
Miraturque notatque simul, diademate cincta
Coelesti, & lachrymas hominum miseratur inanes,
Dum monet, & magna testatur voce per auras,
Parcite ferales jam parcite fundere fletus.
Haec aliis. Sedenim pater O charissime quì te
Solari expediat dubium. Noctisne per umbras
Objiciat sese in somnis: Geniumne parentis
Demittat coelo. Haec melior sententia visa.
Hîc properans, magnumque volans per inane minis
[...]
Aliger, in stratis jactantem pectora, solâ
Moerentemque domo, monitu sic orsus amico
Solari, & tantis paulatim exsolvere curis.
☞ Maxime Rex sic te vicit dolor anxius omnen
Ut fugias conspectum hominum? ut solatia vites
Omnia? sic invicta malis mens cessit iniquae
Sorti, ut moerori juvet indulgere perenni?
Ah ne ita. Quin potius memori tu pectore volve
Pagina quid sacra edoceat, quid tempora prisca,
Quid natura, tui quidque experientia saecli.
Namque licet luctus [fateor, fatearque necesse est]
Adsit ca
[...]ssa tui, qualem superesse putârit
Vix qui
[...]
[...], at meminisse decet te maxime Princeps,
Mortal
[...]
[...] genuisse, suo quem cedere fato
Naturae lex illa jubet; celeberrima passim
Oppida
[...]na vertit, quaeque a fundamine regum
Tantorum impe
[...], atque ipsos aboler
[...] nefand
[...]
Exitio assuer it reges, quae mente minacis
Fortunae adversas placidâ perferre procellas
Admonet innumeris inopini turbinis
[...]usis.
Nec te aetas adeo moveat. Sua tempora cuique
Stant fixa: arrisura, scio, modo ut illa voluntas
Arrisura tibi, quae te tot honoribus auxit,
Incolumem quae te per mille pericula vexit,
Quae te animi tantis ornavit dotibus: huic te
Et tua dede libens: hujus tu accensus amore
Corda novo Iobi premito vestigianatis
Orbati, ac Abrae natum dum destinat aris
Vnicum ad arbitrium superi nutumque parentis.
Et tibi praecipiti quamvis sit morte Iosias
Praereptus, non orba tamen tua Principe regna.
Quin passi graviora alii, quos Graecia quondam,
Quos Asia excelsos solio, sceptrisque superbos
Viderat, & quorum mirata est Roma triumphos.
Dixerat, & tenues subito dilapsus in auras
Ex oculis fugit, & volucrûm dein nubila tranans
Remigio alarum coelo tandem abditu
[...]
[...] est
Deo Gloria
Principis Epitaphium.
SIc Veneris pinxit faciem divinus Apelles
E Pelagi vitreis exorientis aquis,
Corporis ut reliqui speciem quae pingeret illo
Dignam ore haud usquam docta reperta manus.
Non secu
[...] aetatis pri
[...] te maxime Princeps.
Regibus effigiem jusserat esse Deus.
Regis at, illo aevi viridantis flore senilis
Digna aetas, nusquam heu aut fiit aut fuerit▪
FINIS.